weblog

Goed dan. Voor diegenen van jullie die denken dat sneeuwpret bestaat uit het kijken naar mensen die hun auto's elke dag moeten uitgraven, of genieten van oude mensen die moeizaam met hun rollator in de sneeuw glijden en wankelen. Of voor andere mensen, de mensen die niet genoeg kunnen krijgen van kerstmuziek, kerstfilms en meer van dat soort dingen. Kortom, voor al mijn lieve log-lezertjes een kerstverhaal van Godfried Bomans. Dezelfde opmaak want ik heb wat weinig tijd gehad, maar het verhaal is beter dan dat sprookje van vorig jaar. En er zit sneeuw bij en klokgelui en een kaars. En mooie gedachten. Dus pak voor de zekerheid eerst maar een zakdoek. Voor als je vol schiet. En anders geeft het zo'n gedoe.

Nogmaals leuke feestdagen gewenst.

"Here's to the year that has gone with its share of joy and sadness. And here's to the year to come. May it have a full measure of gladness".

Je vindt het kerstverhaal hier.

(wordt - zeker - vervolgd)

Tjonge. Wat ben ik soms toch een onnozele brol. Lees ik mijn laatste log terug. Maak ik toch even dezelfde fout die onze Tegenpartij maakt. Scheer ik alle gelovigen over één kam. Terwijl de meeste gelovigen hele normale beschaafde mensen zijn. En in elke groep loopt er natuurlijk wel een blaaskakerige dwaas (of een dwaze blaaskaak) rond.

Waarschijnlijk maak jij dit soort fouten gelukkig niet, lieve loglezer. Toch?

Ik ga me een weekje lopen schamen in elk geval. Als ik je niet meer tref voor de kerst, lieve loglezer, wens ik je hele feestelijke kerstdagen toe. Met veel licht om je heen.

(wordt – met schaamrood op de kaken - vervolgd)

Twee vaten heeft Jupijn.
Hij schenckt nu zuur nu zoet,
of matight weelde en vreught
met druck en tegenspoet
(Vondel)

Hij is weg, de Sint. Wat ik betreur. Je moet weten dat ik weer een gelovige ben sinds Dieuwertje Blok het Sinterklaas-journaal presenteert. Hoe komt het toch dat Sint en Dieuwertje niet ouder worden en ik wel? Ik ben niet de enige die zich met de Sint bezighoudt. In de Tweede Kamer werden vragen aan de Minister gesteld over de Sint, ik verzin het niet. Zie dit ANP-bericht van 2 december jl.:

,,De regering heeft geen rechtsgrond om zich met de versierselen op de mijter of de tabberd van de goedheilig man te bemoeien.'' Dat antwoordde minister Ronald Plasterk (OCW) woensdag op vragen van het CDA. De fractie zat in de maag met het weglaten van het kruisteken op de mijter en de tabberd van de Sint, vooral wanneer hij het multiculturele Amsterdam bezoekt.
Er is geen enkele reden de christelijke herkomst van Sint Nicolaas te verbergen, zeiden Jan Schinkelshoek en Ad Koppejan tegen de minister. De christelijke herkomst van onze cultuur mag niet worden verloochend omdat er nieuwe etnische groepen zijn gekomen, stelde het bezorgde duo.
Plasterk wijst erop dat het sinterklaasfeest deels christelijk is, maar dat het een complexe ontstaansgeschiedenis kent. De minister en zijn collega van Binnenlandse Zaken sloegen er Gods Woord kennelijk nog eens speciaal op na: ,,Het kabinet heeft in de Bijbel geen Zwarte Pieten, schimmel, pepernoten of stoomboot kunnen ontdekken. Deze essentialia van het sinterklaarsfeest zijn kennelijk niet aan het christendom ontsproten'', aldus de bewindsman.
Hij vindt dat het feest 'vanzelfsprekend' in ere moet worden gehouden, maar dat iedereen zelf moet weten hoe hij of zij het viert." Aldus het ANP-bericht.

Vandaag hoorde ik dat de christelijke politiek zich bemoeit met de kerstbomen bij een Hogeschool ergens in de Randstad, de SGP wilde laatst een minaret-verbod in ons land. Klaarblijkelijk zitten niet alleen bij onze Tegenpartij dwazen.

Het is niet te bevatten dat de kleine 20 procent gelovigen in ons land een alomvattende invloed willen uitoefenen op de beperking van de vrijheid in ons land. Het zou de kerken, alle kerken, passen om zich wat bescheidener op te stellen. En ja, dat geldt voor alle kerk- en geloofsgenootschappen, ze zijn allemaal even meer of minder belachelijk. Het opschrift "God zij met ons" op de Nederlandse 2-eurostukken kan beter veranderd worden in "God zeikt met ons", stelletje zeikschuiten.

Dat de wetgevende en uitvoerende macht zich met dit soort zaken bezighoudt, verbaast me natuurlijk niets. Dat krijg je als je door mannenbroeders en rooie vrouwen bestuurd wordt. Natuurlijk, ik weet het, het dilemma is dat de politiek deels het probleem zelf is en deels de oplossing. En rooie vrouwen en mannenbroeders zijn natuurlijk altijd nog te prefereren boven vrijkorpsen.

Ondertussen ontgaat alles me wat. De roes van alledag vergrijst mijn waarnemingsvermogen. Het regent niet meer tranen door regenschermen van verstand. Telkens als ik op de fiets stap om naar het ziekenhuis te gaan, begint het te regenen, dat is wonderbaarlijk. Er zal in elk geval geen gebrek aan drinkwater zijn in ons land. Heeft het met mij te maken, vraag ik me doorweekt op de fiets af? Wellicht is het verstandig dat onze regering mij naar een van de droogtegebieden uitzendt, opdat ook daar een redelijke hoeveelheid regen valt. Weer een probleem opgelost. En ik krijg wel behoefte aan wat warmte.

In de matrix-achtige chaos zie ik dat er weer kerstbomen in de huizen staan. In een enkel geval al sinds midden oktober. Benijd ik dit soort mensen omdat ze in staat zijn hun eigen gezellige hol te creëren of lach ik ze uit? Of moet ik medelijden met ze hebben, je moet wel in grote duisternis leven om zo vroeg al zoveel lichtjes om je heen te willen hebben? Gelukkig trekken deze mensen zich niets van me aan. Komend weekend ook alvast maar een boom halen.

Het zuur wordt zoeter. Ondertussen vliegen 15.000 deelnemers naar Kopenhagen om te praten over de opwarming van de aarde. Ook vanuit mijn dorp rijdt een groep studenten op scooters naar Kopenhagen om mee te praten over de opwarming van de aarde. Alleen een cynicus als ik ziet er de grote grap van in.

Het wordt ook tijd dat ze weer thuis komt. Thuis. Wat een mooi woord is dat eigenlijk. Ik loop van de ingang van het ziekenhuis naar de fietsenstalling. Het begint weer te regenen. En besef me dat er inderdaad niets triesters is dan rokers - menigeen met infuus in - bij de ingang van een ziekenhuis.

(wordt - dit jaar nog - vervolgd)

Een rustig weekje was het. Niet heiligverklaard, nog steeds niet, en ook geen Nobelprijs. Dat schept weer wat tijd om een log te schrijven. Natuurlijk laat ik mijn geluk niet afhangen van dit soort dingen, al heb ik nog steeds niet goed door waardoor ik wel een gelukkiger gevoel krijg. Wel waar ik minder gelukkig van word, dat kan ik vrij precies definiëren. Ik weet ook niet of je geluk afmeet aan dat wat je wel bereikt hebt of moet afmeten aan dat wat je niet hebt kunnen bereiken. En waar spiegel ik mijn geluksdoelen aan af? Ben ik mijn enige referentiekader? Of laat ik me opjutten door de gestoorde wereld om me heen? Of verschuift het geluksgevoel? Is het een verslaving en ben ik voor wat betreft mijn geluk een rupsje Nooitgenoeg? Is dat ook de trigger waardoor we ons gek laten maken door producenten en ons steeds ongelukkiger gaan voelen? En dus steeds ongelukkiger worden.

Nederland is het op 5 na beste land van de wereld om te leven blijkt uit onderzoek door de UNDP. Een bijzonder onderzoek, leuk om te lezen. En inderdaad, cijfermatig klopt het. Maar je kunt er natuurlijk niks mee, het zegt ook niets over de geluksbeleving van de mensen. Het is ook wat bizar om een vaststaand referentiekader te hebben wat goed leven is, natuurlijk. En het zal ongetwijfeld door de politiek worden gebruikt om nog meer rechten af te kalven.

Ik miste in het onderzoek de Stasi-achtige manier in Nederland om het leven van de niet-verdachte burger te controleren. Ik heb er al eerder over gelogd, maar het wordt telkens erger. Wat hier wordt gecontroleerd en wordt geregistreerd is de natte droom van elke Stasi-agent. De dictatuur van de gegevensbestanden. Iedereen is verdacht tenzij het tegendeel bewezen wordt. En ik voorspel dat het volgende centrum-rechtse kabinet, dat er na de verkiezingen komt, er een schepje bovenop zal doen. Al hebben we een groot deel van deze ellende te danken aan de EU. Een boel group-think daar in Europa. En door EU-landen uit het voormalige Oostblok die gewend waren aan de Stasi en soortgelijke methoden. Maar laat dat ons probleem niet worden, alsjeblieft.

De angst van de gekozenen voor de kiezers is behoorlijk groot. Ik heb weleens gelezen dat naarmate je onzekerder bent, je als mens meer de neiging hebt om dingen te willen beheersen.

Tijd voor een bekentenis tussendoor. Het valt me zwaar, maar ik moet het kwijt. Tijdens de Koude Oorlog heb ik een tijdje in de Ondergrondse gezeten. In Zweden. Zo, dat is eruit. Nu maar hopen dat de AIVD dit niet leest.

Dat zijn dus de dingen waardoor ik minder gelukkig word. En ik krijg een tegendraadse neiging om zoveel mogelijk uit allerlei bestanden te willen houden. Of de bestanden te vervuilen door een valse naam en adres op te geven of net geen goede geboortedatum in te vullen, via proxy-servers te surfen, dat soort dingen. Net te doen alsof. De zaak bewust te misleiden waar het maar kan. Heb jij dat ook? Is deze log, deze site van mij eigenlijk niet één grote misleiding? Het zou best eens kunnen, lieve log-lezer. Of misschien ook niet, wie weet.

Maar waar word ik gelukkig van? Van mijn dierbaren, natuurlijk. Van boeken. Van dwarse en creatieve en positieve mensen. Van dromers. Ik word gelukkig van het toeval. Van spontaniteit en ongekunsteldheid. Van niet-strooplikkers. Van shabby mensen. Van een pilsje drinken op vrijdagmiddag op een terras in de zon. Van een mooie foto. Of vrolijke muziek. Meer kan ik even niet bedenken. Maar er is vast meer. Het lukt me dus wel, gelukkig!

Maar goed. Tijd om weer verder te gaan met leven, genoeg gedacht voor vandaag. Kom snel weer terug, lieve log-lezer, ik stel het op prijs.

O ja, mijn "tijd in de ondergrondse" dat was een ritje met de metro in Stockholm, naar de boot naar Turku.

(wordt - vanzelfsprekend beheerst - vervolgd)

PETITIE TEGEN OPSLAG VINGERAFDRUKKEN VOLGENS PASPOORTWET

Bij deze roep ik de Nederlandse regering op om geen vingerafdrukken te registreren in de reisdocumentenadministratie, van Nederlandse burgers die een nieuw paspoort aanvragen.

De opslag van foto's en vingerafdrukken van niet verdachte burgers in een centrale database beheerd door de overheid, druist in tegen het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer zoals vastgelegd in de Grondwet en het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens.

Databases met biometrische gegevens zijn bovendien niet afdoende te beveiligen en brengen derhalve de burger individueel en de samenleving als geheel actief in gevaar, dit geldt in het bijzonder voor de centrale reisdocumentenadministratie die de Nederlandse overheid wil aanleggen. De opslag van lichaamskenmerken zoals foto's en vingerafdrukken van niet verdachte burgers zonder strafblad, met de bedoeling deze ook later voor justitiële doeleinden te kunnen gebruiken is onwaardig voor een rechtsstaat waarin het principe geldt, dat niemand hoeft mee te werken aan zijn eigen veroordeling en niemand schuldig is tot het tegendeel is bewezen. Met centrale registratie van vingerafdrukken wordt iedereen preventief als verdachte behandeld.

Ik vind de voorgenomen vingerafdrukregistratie onacceptabel en ben van mening dat de overheid als zij vanaf 21 september 2009 elektronisch vingerafdrukken opslaat in de reisdocumentenadministratie daarmee een onrechtmatige overheidsdaad begaat.

Ik was aan het werk. Plotseling weerkaatste een oranje zwaailicht op het witte plafond van mijn werkkamer. Wat zou er aan de hand zijn? Ongeluk? Brand? Oproer? Gevaarlijke situaties? Eindelijk wat aan de hand in mijn straat! Ik stond op en rende naar het raam, keek naar buiten en zag voor mijn huis een auto van de gemeente staan, zwaailichten aan en drie werklui die rustig - op een achter-treeplank van hun auto pauze hielden:

Snel de camera erbij, en door de luxaflex een foto maken dus. Machtig, zo relaxt deze mannen hun brood aten en koffie dronken!

Omdat vrouwen gemiddeld flink ouder worden dan mannen, is het niet meer dan redelijk en billijk dat alleen vrouwen pas vanaf hun 67-ste jaar AOW en pensioen ontvangen in de toekomst. Mannen krijgen gewoon op hun 65-ste jaar AOW en pensioen. Zie hier mijn oplossing voor de AOW-discussie.

Het is de gebruikelijke combinatie tegenwoordig: opportunisme, domheid en directe zelfbevrediging. Bij het kiezersvolk en dus ook bij de gekozenen. Domheid wordt gekoesterd, lijkt het. Ik verlies soms mijn optimisme en dat is geen goed voorteken. En ben zelf nog niet zo'n opportunist dat ik dit soort types alleen uitlach en pluk. Waarschijnlijk ligt de oplossing ook in het onderwijs, kinderen minder assertief maken maar zelfkennis, geduld en grenzen aanleren. Leren te wachten in plaats van leren hun recht op te eisen. Maar wat ik de laatste jaren in en van het onderwijs heb gezien, geeft mij over het algemeen weinig fiducie. Ondanks het navelstaren, ook daar is het onderwijs goed in, heerst er te weinig zelfkennis en lijkt het hoogst mogelijke doel van het onderwijs de ondergrens van wat de inspectie wil. En om zoveel mogelijk leerlingen, lees "klanten" binnen te halen. Slechtere drijfveren zijn eigenlijk niet denkbaar.

Het is kenmerkend voor onze doelen. Vijftig procent moet een HBO-diploma halen, hebben we afgesproken. Dat halen we alleen maar als we de eisen minder streng maken, dus halen we het niveau omlaag. En ja, de PABO is een HBO-opleiding. Dus je begrijpt wat er straks voor de klas staat.
Nog een voorbeeld. Die arme jongeren kunnen een heel kwartier nieuws niet aan. In plaats dat we deze analfabeten leren zich te concentreren, hebben we nu het nieuws in 60 seconden. Hoera, de jongeren kijken nu ook naar het nieuws! Nog een voorbeeld? Of voel je het pessimisme al wat aankomen? Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. De debielen hoeven zich niet aan te passen, nee, wij passen ons wel aan aan de debielen: lang leve de domheid! Lang leve vraag en aanbod! Lang leve de markt!

Onze provinciale dwazen zijn ook zulke grote opportunisten. Net zoals de bestuurders uit mijn dorp. Een gratis reisje naar New York, daar hadden ze ook wel zin in. Dus grepen ze het 400-jarig bestaan van New York aan om daar feest te vieren. En in hun kielzog de door hen gesubsidieerde lakeien, zoals de lokale omroep en wat kunstemakers. Kijk, dan durf je. Ik garandeer je dat er ook vele reisjes aankomen, want alle dwazen van iedere provincie gaan zich nu op de kaart zetten vanwege de eventuele mogelijke Olympische Spelen in ehhh....o ja....2028. Goed dat de vliegtaks net is afgeschaft, dat scheelt de belastingbetaler indirect dus flink wat geld, de komende tijd. Zou het eigenlijk toeval zijn?

Wel grappig trouwens dat we die Amerikanen nog wat tulpenbollen aanboden. Na de internet-bubbel en de krediet-bubbel moeten we die Amerikanen nu zo gek zien te krijgen dat ze in tulpenbollen gaan speculeren. Verdienen we er ook nog wat aan. Heerlijk, die opportunisten van eigen bodem. Ik begin al wat bij te draaien, lieve log-lezer, je merkt het.

Ondertussen schijnt het dat we straks later AOW krijgen en met pensioen moeten gaan. Opdat de bank-bazen en bankbediendes hun bonussen kunnen behouden. Want daar komt het simpel gezegd op neer. Het is macaber dat de jeugdwerkloosheid sterk toeneemt en onze gekozenen de 65plussers willen laten bloeden. Welke werkgever zit er te wachten op 65-plussers. Tweeduidendnegen. Wie wint het Nederlands Kampioenschap opportunisme dit jaar? Het wordt een spannende strijd tussen Banken en Bestuurders.

(wordt - redelijk gestoord - vervolgd)

Als je met de trein Utrecht CS binnenkomt vanuit Amersfoort, of met de trein weer richting Amersfoort naar huis vertrekt, staan vlak buiten het station - wat verstopt - op een muur deze woorden van Kees Crone. De tekst is nu bijna niet meer leesbaar, want sinds een tijdje hangt er deels een geluidsscherm voor. Omdat ik de tekst mooi vind en hem wel 150 keer gelezen heb als ik op reis was, heb ik de tekst maar gephotoshopt op een half-vergane muur. Als geheugensteuntje. Het zou jammer zijn om deze woorden te vergeten. Dank je wel, Kees Crone.

Angst. Het komt door angst. Het moet wel. Of zou het toch hardvochtigheid zijn? Net zoals een kind het voetbalplaatje, dat een andere jongen nog nodig heeft om zijn verzameling compleet te maken, verbrandt of begraaft? Nee, het moet wel angst zijn. Er is geen god, geen godsdienst en geen geloofsovertuiging die vindt dat je geen orgaandonoor mag zijn. Sint Martinus gaf zijn mantel, terwijl het koud was. Wat is dan een orgaan als je al dood bent? Je mag vast wel het hiernamaals in zonder een of meer organen. En het is wel hardvochtig als je iemand laat lijden omdat jij geen donor wilt zijn. Zou jij ook niet blij zijn als één van jouw dierbaren kon doorleven met een donor-orgaan? Wat belet je dan om donor te worden? Niets toch? Voor sprookjesverhalen over orgaandonatie, kijk hier. Je kan je daar ook aanmelden. Wees geen angsthaas. Angst voor de dood is begrijpelijk. Angst om donor te worden is dat niet.

Ondertussen klein leed bij ons in huis. We moesten een nieuw koffiezetapparaat. Een gewoon ouderwets koffiezetapparaat, dus eentje zonder subtropische-mangobloesem-koffie-pads met cacao-aroma. Een zwarte Braun werd het. Maar toen we de gebruiksaanwijzing lazen - de oude was al in de container gekieperd - begon de ellende. We lazen: "Dit apparaat is niet bedoeld voor gebruik door kinderen of personen met verminderde fysieke of mentale capaciteiten, tenzij zij het apparaat gebruiken onder toezicht van een persoon verantwoordelijk voor hun veiligheid." Echt waar, hier is een deel van het origineel. Nu hebben we thuis al allemaal óf een bril óf een beugel. En dat zijn dan nog de minste problemen.
Sinds die dag vragen we dus een van de buren om bij ons thuis koffie te komen zetten, of, zoals laatst, toen de buren er niet waren, een willekeurige voorbijganger. Handig is het allemaal niet. Het verklaart ook wel waarom driekwart Nederland Senseo-apparaten koopt. (Ja, als je wilt weten of iemand verminderde mentale capaciteiten heeft, kijk dan in de keuken!) Niet handig zo'n apparaat van Braun. Pijnlijk om te beseffen dat je verminderde fysieke capaciteiten hebt. Niet aardig ook van dat bedrijf.

Goed nieuws was er ook de laatste tijd. Vanwege de Mexicaanse griep wordt het openbaar vervoer en worden openbare ruimtes extra goed schoongemaakt. En worden mensen aangespoord hun handen beter te wassen. Kijk, daar word ik weer wat vrolijker van. Heeft het allemaal toch nog zin, die angsthazerij.
Ook aardig nieuws vond ik dat er een onderzoek is geweest onder Noord-Nederlanders waaruit bleek dat de grootste vakantie-ergernis andere Nederlanders zijn. Dat verbaast me niks. Ik heb dat gevoel al zo'n jaar of dertig. We zijn een wat onbeholpen volkje. Over het algemeen slechtgemanierd en vaak uit op eigen gewin. Ik was ook niet echt verbaasd dat onze regering op aandringen van de Kamer gaat onderzoeken hoeveel immigranten eigenlijk kosten. Niet-westerse immigranten, natuurlijk. En geloof me, over een tijdje zijn natuurlijk de zieken, gehandicapten, ouderen, werklozen, bibliotheekbezoekers en andere engerds aan de beurt ("Excellentie, kunt u de Kamer vertellen hoeveel de democratie eigenlijk kost? Is een dictatuur wellicht veel goedkoper? Is de regering bereid dit te laten onderzoeken?"). De angsthazerij viert hoogtij.
Ik betrap mezelf erop dat ik steeds vaker hoop dat Friesland uittreedt uit het Koninkrijk. Of een status-aparte krijgt. Dat is me om het even. Het is raar om te veronderstellen dat de landsgrenzen van Nederland nooit meer zullen veranderen. Rare gedachten. Maar we moeten in elk geval ver weg van angsthazen die alleen maar balansen opmaken. Die paar dwazen uit onze eigen provincie vallen dan nog wel mee.

Afijn. Ik draai weer wat door. Komt vast door de verminderde mentale capaciteiten. Tijd om weer op de fiets te stappen. Bekijk mijn nieuwe panorama's nog even voor je gaat, lieve loglezer. Pas ondertussen goed op voor angsthazen.

(wordt- nog een beetje draaierig van die preventieve pilletjes Tamiflu - vervolgd)

Regina Spektor - Wasteside

Vlucht-log

(nacht 31 juli - 1 augustus 2009)

Een kort berichtje. Sommigen van jullie weten het al. Ik ben sinds een kleine week op de vlucht. Omdat ik achterna gezeten word. Zelfs mijn meest dierbaren weten niet waar ik ben. Uit angst dat ze me via hen zullen vinden.
Af en toe duik ik een internet-café binnen. Om kontakt te houden. Zoals nu. Je mag hier alleen niet roken. Sinds een paar dagen rook ik weer. Vanwege mijn zenuwen. En typ nu snel omdat ik weer snak naar een sigaret. En omdat ik één van de andere internetters hier niet vertrouw. Hij staart me af en toe net iets te lang aan. Ik moet niet te opgejaagd doen, houd ik mezelf voor. Beheers je, Tom! Ik probeer hem af en toe met een hautaine blik aan te kijken. Maar ik voel dat ik te onzeker ben. En dat straal ik ook uit, merk ik. En voel het zweet op mijn rug. De constante vraag waar en wanneer het eindigt speelt door mijn hoofd.. Niet hoe. Want ze zullen me vinden. Die ploerten! En ik weet wat ze van me willen.

Het begon allemaal vorige week woensdag. Het was een uur of drie ’s middags en deed mijn ogen even dicht in een stoel. Net op dat moment ging de telefoon. Shit. De telefoon maakt meer kapot dan je lief is. Niemand anders om hem op te nemen. De nieuwsgierigheid wint het van mijn luiheid en ik kom zacht kreunend uit mijn stoel. Hopelijk is het een geduldig iemand, het is nog slechter voor mijn humeur als ze net ophangen voordat ik opneem. Al die moeite voor niets.

Het is een zekere De Jong, die naar zijn zeggen namens een vooraanstaand iemand uit Den Haag belt. Hij heeft een vraag en een voorstel en wil mij ergens ontmoeten voor een gesprek. Ik zeg hem dat ik er geen zin in heb, ook al omdat ik vermoed dat ik door een van mijn vrienden voor de gek wordt gehouden. Als hij wat wil, kunnen we het zo goed via de telefoon bespreken. Hij aarzelt, maar ik dring aan. En ik laat opzettelijk van die moeilijke stiltes vallen in het gesprek. Per slot van rekening wil hij iets van mij, en niet andersom.
Hij probeert me nog even te overtuigen, maar hij beseft dat het zinloos is. En hij begint zijn verhaal.

Een vooraanstaand iemand heeft een leverziekte, en ze hebben ontdekt dat ik kan helpen, dat ik het land kan helpen. Ik hoef alleen maar een deel van mijn lever af te staan. Ik zal er nauwelijks iets van merken, stelt de man mij gerust.
Ik vraag hem hoe ze bij mij terecht zijn gekomen. Ook dat wil hij eerst niet zeggen. Maar ik dreig weer naar mijn luie stoel te gaan. Hij vraagt me een gunst, herinner ik hem. Dus dan wil ik dat weten.
Uiteindelijk stemt hij toe en hij vertelt tot mijn verbazing dat er via het donorregister en het Electronisch Patiëntendossier gezocht is naar een geschikte match. En ze kwamen bij mij uit. Mijn lever is geschikt voor transplantatie bij de betreffende patient. Alleen mijn lever. Uitgerekend mijn lever.

Ze hebben ook nog overlegd met mijn huisarts en met een specialist waar ik eens geholpen ben. Die vonden mij gezond genoeg als donor. En ik zal het met grote waarschijnlijkheid overleven, vertelt de man me. En zo niet, zou er goed gezorgd worden voor mijn nabestaanden.

Ik ben nog nooit zo boos geweest, herinner ik me achteraf. De buren vertelden me later dat ze me konden horen schreeuwen. God, wat was ik kwaad. Toch misbruik maken van dat klote EPD. Achter mijn rug om over mij met mijn huisarts overleggen. Ik dreigde met aangifte. En stond van woede te trillen op mijn benen. Maar De Jong bleef rustig.

Niets was immers te bewijzen. En het ging om een machtig iemand met veel geld – zo verzekerde hij mij – en als ik niet zou meewerken, dan zou men de medewerking wel “afdwingen”. Het landsbelang stond immers voorop. Als het niet goedschiks kon, dan maar kwaadschiks. Ik moest maar eens goed naar een donkerblauwe Volvo op het parkeerterrein schuin tegenover mijn huis kijken.

Schuin aan de overkant zag ik een Volvo met twee mannen erin. Kaalkoppen, type NSB-er. Allemachtig, ik moest tijd winnen. Het zweet brak me uit. Ik had behoefte aan een pilletje. Ik ademde diep en vroeg De Jong of ik er over na mocht denken. Dat mocht. Ik zou de volgende ochtend worden teruggebeld.

Diezelfde nacht ben ik gevlucht. Hoe zeg ik niet. Ik wil niet de kleinste aanwijzing geven hoe en waar ik naartoe gevlucht ben. Ik heb nu nog een kleine 100 euro over. Mijn pinpassen werken niet meer. Ik weet niet waar het eindigt. Maar moest mijn verhaal kwijt. Ik stop nu om het te kunnen uploaden. Voordat ik weer naar buiten ga om te roken. Ik snak echt naar een sigaret. Moet die man hier nog in de gaten houden. Hoop echt jullie weer te treffen. Met of zonder lever. Het ga jullie in elk geval goed. Het beste. Tom

(wordt - hopelijk - vervolgd)

Terschelling-log

(18 juli 2009)

Vakantie op Skylge. Zon, wind, zee. Machtig. Alleen het meest noodzakelijke meegenomen, natuurlijk. Waaronder wel een boel opladers. Voor de mobiele telefoons, de iPod, de NDS en de notebook. Alleen het meest noodzakelijke dus. Het is behelpen zo'n vakantie want sinds zondag nog steeds geen verbinding met het internet kunnen leggen. Al schijnt er wel een onbeveiligd router-signaal rond te zweven. Als een nieuw soort eilandspook. Maar het signaal is te zwak. Het geeft wel weer het idee om dichter bij de natuur te staan, zo'n vakantie.

Ze zouden op het strand standaard wifi moeten aanbieden, dat moet toch niet zo moeilijk zijn? De onzekerheid om zonder buienradar.nl van het strandweer te genieten, maakt me wat onzeker. Nu kunnen er plotseling wolken zijn. Eng gewoon. Daarom roep ik ons landsbestuur op om op zijn minst alle plekken aan de kust te verbinden met een glasvezelnet. Of met een netwerk of signaal of what-ever. Als we ons maar verbonden voelen. Dat verkleint de onzekerheid.

Ik lig mijmerend op het strand op mijn handdoek. Ik zak langzaam weg. Zinloze gedachten overmannen me. Dit voelt goed. Lang leve de zinloosheid. Of is het zinneloosheid?

De mildheid slaat toe. Waarschijnlijk door het luisteren naar de wind. Ik maak me niet druk om de miljoenen die worden uitgegeven aan het binnenhalen van de olympische spelen in 2028 (of was het 2128?) en het wk voetbal een paar jaar eerder. Het is goed dat onze bestuurders zich hier mee bezighouden en zich niet storten op wezenlijke onderdelen van onze samenleving. Bestuurders moeten worden beziggehouden. Maar het is goed dat ze afblijven van de realiteit. De politiek maakt soms meer kapot dan je lief is. Al heb ook ik geen goed alternatief voor de politiek. Dan maar liever dit soort dingen. Het levert ook weer veel vliegreisjes op, vermoed ik. Daar heb ik vrede mee. Grappig is dat de verschillende steden al weer meteen gaan kibbelen. Waarschijnlijk zal mijn dorpsbestuur ook weer meedoen. Tweeduizendachtentwintig. Als ik het haal, ben ik met pensioen. Goed dat het allemaal eindigt in zinloze presentaties en rapporten. En gekibbel waarom het toch is misgegaan. Diegene dit bedacht heeft, mogen ze van mij meteen Minister van Staat maken. Als ze maar afblijven van de gezondheidszorg, de sociale zekerheid, het onderwijs en het openbaar vervoer.
Ik ben jaloers op de creativiteit. En kijk met verlangen uit naar het gebakkelei welk dorp de culturele hoofdstad van Europa wordt. Ik gun het Bokwerd.

Ik dwaal weer verder. Ik zou wel in een leefgemeenschap kunnen wonen, geloof ik. Een woonvorm waar iedereen zijn eigen deel heeft en waar je met een andere bewoners een aantal gezamenlijke ruimtes en voorzieningen hebt. Geen communes, daar geloof ik weer niet in. Ik ben nogal gehecht aan het bezit van een eigen tandenborstel.
Het wordt een noodzakelijke woonvorm in de nabije toekomst. Met al zijn voordelen. Tegengaan van eenzaamheid, synergie tussen ouderen en jongeren, het beperken van het aantal huishoudens en de daarbij behorende bouwkoorts en navenante energiebehoefte. Het zou een oplossing kunnen zijn voor een aantal problemen.
Maar voor dat je het weet wordt weer een verplichting, natuurlijk. Wordt het als doel weer overgenomen. Met rapporten, commissies informatie-avonden, voorlichtingscampagnes en vergaderingen. Arme diersoort, arme moerasbewoners.

Oh ja, om deze log nog wat leerzaam te maken, tussendoor een zinvol “weetje van de dag” voor de rest van deze zomer:

Hoe lang moet je gepassioneerd kussen om de calorieën van het ijsje dat je zojuist hebt opgegeten helemaal te verbranden?
Magnum: 130 minuten
Cornetto: 95 minuten
Calippo Cola: 47,5 minuten
Raketje: 20 minuten

Hoewel ik die dingen echt ranzig vind, ga ik deze zomer dus maar voor de Magnums.

Het strand bij Hoorn. Ik luister lui naar de nieuwe cd van Regina Spektor “Far” op mijn iPod. Mooie muziek. “Laughing With” en “Genius Next Door” zijn mijn favoriete nummers. Met dichte ogen vraag ik me af welk reclamebureau heeft bedacht dat Maurice de Hond betrouwbaar overkomt voor de zoveelste stroom-verkoper. Blijkbaar klopt mijn referentiekader niet. Waar maak ik me eigenlijk druk over? Waarom irriteren reclames me steeds meer?

Ik ontwaak langzaam uit mijn roes. Mijn knieën en mijn schouders prikken. Hm, weer vergeten om me in te smeren. Ik klop het zand van mijn badlaken. Tijd om de zee in te gaan. Een wolk schuift voor de zon.

(wordt – zanderig – vervolgd)

Hoop-log

(14 juni 2009)

Heerlijk die goedkope logjes. Een wedstrijd uitschrijven, waarbij je bijna zeker weet dat er maar een enkeling reageert. Ga zo door, lieve loglezers, en jullie zult spinazie eten.

Het blijft apart. Ik kan zo vijftien dingen bedenken waar ik pissig over ben, of cynisch. Maar als je me vraagt om iets over leuke of waardevolle dingen te schrijven, dan moet ik echt heel diep gaan. Bizar eigenlijk. Ik ben dus vatbaarder voor ongenoegen en frustratie dan voor positieve impulsen. Dat is even schrikken voor me. Kijk, dát moeten ze met genetische manipulatie of inentingscampagnes oplossen!

Het interesseert me eigenlijk niet hoe dat komt, maar wel hoe ik er vanaf kom. Of heeft het tóch met leeftijd te maken? Is het allemaal wel belangrijk, moet ik er niet teveel waarde aan hechten? Wellicht. Eerst maar eens nagaan wie en wat mij een goed gevoel geeft.

Waar komt mijn cynisme over en wantrouwen in de politiek eigenlijk vandaan? We doen het hier wel redelijk goed als je onze democratie vergelijkt met die van Italië, Rusland, Groot-Britannië en België. Wel weer slechter dan landen als Duitsland en Denemarken. Jammer dat ik vorige week niet op een Zweed of een Spanjaard mocht stemmen.

Wel komisch, die Europese Verkiezingen. Eindelijk hoorde ik weer eens tot een minderheidsgroepering, ik was namelijk wél gaan stemmen. Met dezelfde twijfels die ik altijd al heb als ik ga stemmen, dat wel weer. Opvallend dat veel partijen tegen de EU zijn maar dan wel meedoen met de verkiezingen. Dat snap ik weer niet zo goed. Ik hoop toch echt dat ze bij de komende gemeenteraadsverkiezingen hier niet de volgende slogans zullen gebruiken: “Kies voor minder Leeuwarden” of “Onze straat krijgt steeds minder te zeggen en de gemeente maakt hier steeds meer de dienst uit”. Ook wel grappig dat die peroxide-politicus van onze huidige Tegenpartij zich wél kandidaat stelt, wél gekozen wordt (blijkbaar wilde iedereen hem graag naar Brussel hebben

), maar dan weer niet naar de burgers luistert en in Den Haag blijft hangen. Ach, net zoals de nsb of de communistische partij zal ook deze partij over een jaar of tien weer vergeten zijn, zo optimistisch ben ik dan weer wel. We zijn in ons land gelukkig goed in het verdringen van minder plezierige zaken uit ons verleden. Er moet eens een onderzoek komen naar wat voor mensen op die partij hebben gestemd. Ik denk dat er relatief maar weinig vrijwilligerswerk doen, anderen mensen helpen of sociaal bewogen zijn. Opvallend veel mannelijke veertigers en vijftigers in pak binnen die club. En met 17% (van de stemmen) van 36% opkomst, vertegenwoordig je volgens mij maar 6% van de kiezers. Goddank trouwens dat in het dorp waar ik woon nog veel kiezers stemmen op één van de andere partijen.

Ik hoop alleen dat de rest van de politiek in hun jacht naar de kiezer niet nog meer afzakt naar hetzelfde niveau. De politiek moet het volk verheffen. En zichzelf niet verlagen tot het niveau van het volk. Spoeddebatten over het voortbestaan van Lingo of sms-en met een artiest maken de politiek niet geloofwaardiger. Eerder clownesker. En geeft alleen maar een bodem voor nog meer wantrouwen over het niveau van onze democratie. (Maar wel de problemen oplossen die er zijn, he.)

Gelukkig gaat het dagelijkse gekissebis in ons moeras gewoon door, dat geeft me wel wat zekerheid en houvast. (Vreemd trouwens dat www.gekissebis.nl nog altijd vrij is.) Het enige dat me wat zorgen baart op dit moment, is het mogelijke afscheid van een kies.
Ik kan al niet zo goed tegen afscheid nemen, maar ben nog wat emotioneler als het gaat om een mogelijk afscheid van een kies.

Een volgende keer moet ik het maar eens hebben over soorten afscheid en waarom ik - gevoelig typje als ik ben - daar niet van hou. En daarom het liefst zo snel mogelijk afscheid neem. En duidelijk. En het liefst voorgoed.

(wordt – bizar genoeg – vervolgd)

Kans-log

(13 mei 2009)

In De Partij van de Blijheid uit 1951, onlangs weer opgenomen in De avonturen van Tom Poes (deel 11), besluit heer Ollie een politieke partij op te richten om de somberheid in Rommeldam te bestrijden:

"Het is triest!", zei heer Ollie met holle stem. "Ik weet niet waar het met de wereld heen moet, jonge vriend! Mijn ochtendblad staat vol met verdriet en akeligheid. Ik lees daar zojuist dat de gemeentesecretaris nu ook al ziek is geworden en dat de burgemeester op instorten staat! Erger kon het al niet, zeg nu zelf! Alles is even somber, zelfs mijn belastingaanslagbiljet vanmorgen miste de vrolijke, frisse toon van vroeger. En mijn knie is vandaag weer erger, mijn hoofd gonst, als je begrijpt wat ik bedoel en het regent maar. Het is allemaal akeligheid!"
"Kom, heer Ollie!", zei Tom Poes opgewekt. "Zo erg is het heus niet! Rommeldam is een beetje suf en saai, maar dat komt door u!"
"Door mij?", riep heer Bommel geschrokken. "Wat bedoel je?"
"Wel", zei Tom Poes. "U bent toch een van de belangrijkste burgers, niet waar?"
"Ja", zei heer Bommel. "Dat is waar!"
"Waarom brengt u dan niet een beetje leven in de brouwerij?", vroeg Tom Poes. "U hebt geld en aanzien, dus wat houdt u tegen?"
"Hm", zei heer Bommel nadenkend. "Juist, wat houdt mij tegen? Niets, jonge vriend, niets. En nu je het zegt, ik was eigenlijk al lang van plan om iets leuks te doen. Iets leuks, als je begrijpt wat ik bedoel! Ja, ik ga een partij oprichten! De Partij van de Blijheid!".

Heer Ollie wordt, in ruil voor zijn idee voor de Partij van de Blijheid, tot ereburger van de stad benoemd en onder leiding van Super wordt er, op kosten van de goedgelovige heer, een Internationaal Pretcentrum gesticht. Dit vermaakscentrum blijkt een dekmantel te zijn voor de duistere praktijken van de boeven: door iedere Rommeldammer verplicht naar de opening te laten komen, kunnen ze hun slag slaan in de stad.

Voor alle duidelijkheid, dit verhaal is bedacht in 1951 en dit soort dingen zouden - gelukkig - in onze tijd niet meer kunnen voorkomen.

Dit mooie boek kan je winnen. Schrijf een log voor deze site, bij voorkeur over iets waar je blij van wordt of werd.
Mail deze log aan: wedstrijd@ondenkbaar.nl. Jouw log wordt hier gepubliceerd en het mooiste verhaal wordt beloond met het boek. Voorwaarde is wel dat er minimaal vijf mensen meedoen aan deze wedstrijd. Uiterste inzenddatum is 1 augustus 2009. Over de uitslag kan zonodig gecorrespondeerd worden.

(wordt - benieuwd - vervolgd)

(ingezonden)

Magda zingt, ik niet, je kunt er dus gerust naar toe

Logica-log

(30 april 2009)

Waar zou ik ook alweer verder gaan? O ja, ik weet het weer. Het is een tijdje geleden dat ik iets schreef. Mijn hoofd ging met vakantie. Het schrijven is soms een kwelling voor me, ik kom op plaatsen die ik anders tot mijn eigen genoegen laat verstoffen en soms knijp ik een log uit mijn hoofd als het allerlaatste restje tandpasta uit zo'n plastic tube. Maar ik heb dat voor mijn trouwe loglezers allemaal graag over. Ik hoop dat jullie het koesteren, net zoals ik jullie bezoek hier koester. Alleen moet af en toe het hoofd even op vakantie.

Het is middag, 30 april. Het is lenteweer en de bomen zijn meer groen dan kaal. De eksters in de bomen voor ons huis lijken tikkertje te spelen en trekken zich van niemand iets aan. Ik benijd die beesten. De wijk waar ik woon is stil als op een zondag. Bijna iedereen is op de camping of in de binnenstad. Weldadige rust. Mijn overige dorpsgenoten klonteren in de binnenstad samen op zoek naar koopjes. Hopen allemaal iets voor een euro te kopen dat bij de volgende aflevering van "Tussen kunst en kitsch" een waardevol kunstvoorwerp blijkt te zijn. Als het om ons eigen geld gaat, zijn we dan wel weer een wonderlijk optimistisch volkje.

Op andere gebieden zijn we wat onnozel. Zo ligt er al acht weken lang een brochure naast mijn mac met de titel "Evolutie of schepping". We kregen het tegelijkertijd met andere verkoopfolders door de brievenbus. Ik was van plan om hierover een sarcastisch commentaar te schrijven. Het genadeloos af te branden. Maar - uit mededogen - doe ik er het zwijgen toe. Het is een futiliteit en ik wil me niet verlagen tot hetzelfde niveau. Het leidt ook tot niets. Wel jammer dat deze mensen hun eigen geloof proberen te rationaliseren. En te expanderen. Iemand die zoiets schijft, snapt zijn eigen geloof niet. En ik zet geen stap verder dan medelijden.

Gistermiddag teruggekomen uit Gent. We logeerden in een B&B in een steeg tegenover het huis waar Hugo Claus gewoond had. Elk gebouw in die binnenstad ademt geschiedenis en kunst uit. Vlaanderen oogt ontspannen. En verward tegelijkertijd. De taxichauffeur met zijn opmerking over immigranten - hij bedoelde toch niet de Nederlanders? - en een ingekrast hakenkruis in een kerkstoel in de Sint Baaf verraste me geenszins. Desondanks voelt het aan alsof Vlamingen over het algemeen beschaafder zijn. Een appartementje in de binnenstad van Gent lijkt me ook wel wat.

Volgende week weer de herdenkingen. Ik ben meer 5 mei dan 4 mei, al lijkt het door dit oeverloze gepeins net andersom. Hoe dat komt, weet ik niet. En wil ik niet weten. Je moet geen vragen stellen waarop geen antwoorden kunnen worden gegeven, heb ik eens gelezen. Daar klamp ik me maar aan vast. En bespaar me daardoor weer een hoop gepeins.

Morgen eerst maar met die rot-kies naar de tandarts.

(wordt - net als Aung San Suu Kyi in Myanmar - vervolgd)

Melig-log

(9 april 2009)

(wordt - eg wel - vervolgd)

Voorjaars-log

(5 april 2009)

Wonderbaarlijk dat vlak na het ingaan van de zomertijd het mooie weer begon. Zoals gezegd, de kersenbomen voor ons huis staan weer in bloei:

(wordt - zonnig als altijd - vervolgd)

Knikker-log

(29 maart 2009)

Ik zag gisteren dat het knikker-seizoen weer is begonnen. Mooi gezicht, die kinderen. Mooi ook dat het betekent dat de kersenbomen voor en achter ons huis binnenkort weer in bloei staan. En het dorp waar ik woon weer wat leefbaarder wordt. Dat is goed voor mijn humeur. Het werd ook tijd, natuurlijk. Ik ben tussen oktober en april altijd een grote voorstander van de opwarming van de aarde.
Lente dus. In mijn gedachten voel ik mijn hoofd al weer gloeien door de warmte van de zon. Boek erbij en – zoals vaker – blik op oneindig. Of ogen dicht. Gedachten naar nergens. Of nog verder weg. Het wordt tijd dat mijn hoofd een tijdje vakantie houdt, ver weg van krant, computer en tv. Nog eventjes geduld.

Ondertussen weer verbaasd over de kwaliteit van onze democratie. Het kan altijd weer erger. Een dieptepunt lijkt in dat opzicht op de horizon, het is een grens die je nooit zult bereiken. Waar ik tegen beter weten in altijd nog een vleugje hoop hou dat er mensen zijn met een visie, worden we bestuurd door boekhouders zonder realiteitszin. Het lijkt alsof mensen met macht in een heel ander land leven, in een heel andere werkelijkheid. Tegelijkertijd herinner ik me Plato: “de straf voor het niet deelnemen aan het politieke proces is dat je geregeerd wordt door je minderen.” Het zij zo, ik laat het graag over aan anderen, het liefst aan mensen met goede ideeën en met veel energie. Ik laveer wel tussen de obstakels van domheid, hebzucht en ontevredenheid. De dwazen zoeken het maar uit. Ik moet er alleen voor zorgen dat ik mijn goede humeur niet verlies. En me niet laat meeslepen door het gezeur over futiliteiten. Dan lukt het wel.

Vóór vrolijkheid en ontspanning me definitief overmannen, maak ik me nog even zorgen over het ultieme Vopo-paradijs dat ons land zo langzamerhand wordt. Angst en achtervolgingswaanzin heersen bij onze heersers en de neiging om alles te moeten beheersen is ziekelijk. Vingerafdrukken in paspoorten, overal camera’s en databases vol met informatie over alles van iedereen. Kinddossiers, bel-gegevens, surf- en mail-gegevens, medische gegevens, geldgegevens, reisgegevens, bibliotheekgegevens, energieverbruik, koopgedrag en ga zo maar door. We lijken verdacht totdat het tegendeel bewezen is. En dat gebeurt nooit.

Maar ik blijf optimistisch. Ik heb geen zin om te gaan zitten dorrestijnen. Hoe kwam ik hier ook al weer op? Knikkeren, zon, democratie...o ja. Zo dus. Maar goed, nog eventjes. En dan zit ik weer in de zon. Op een terrasje of in de tuin. Met een boek. Goed gevoel. Rust in mijn kop. Blik op oneindig. Of nog verder weg....

(wordt - later in de lente - vervolgd)

Maart-quote

(22 maart 2009)

Point me out the happy man and I will point you out either egotism, selfishness, evil - or else an absolute ignorance. (Graham Greene)

(wordt - zeer binnenkort - vervolgd)

Graai-log

(9 maart 2009)

Twee berichtjes op één dag op teletekst, hoe groot kunnen de verschillen zijn. Ik word nogal wat chagrijnig als ik dit soort berichten lees. En het ging net zo goed ;-) Als je marktwerking wilt, krijg je dit soort dingen. Goddomme!

Afijn, lees zelf maar en zoek de verschillen:

(wordt - even stil van woede - vervolgd)

Jaskleur-log

(4 maart 2009)

Goed. Ik ben ook de kwaadste niet. Het zou me niets verbazen als hier af en toe eens een oude partijgenoot langsdwaalt. Die het wat langer heeft uitgehouden. Dus ik zal hier het begin van de oplossing geven. Doe wat je er mee moet doen, zou ik zo zeggen.
Het probleem van dit land is dat iedereen namelijk latent chagrijnig is, ik heb het al eens eerder verteld. Hoe het komt, weet ik niet precies, want we zijn één van de rijkste landen van de wereld, al is de rijkdom de laatste decennia wel wat onevenredig verdeeld, heb ik het idee. We zijn niet voor niets het enige land met een dierenpartij in het parlement. Hopelijk komen ze daar over tweeduizend jaar trouwens niet achter, als ze de geschiedenis over onze tijd nog eens schrijven.
Maar waarschijnlijk leven we hier met teveel mensen. Of komt het door het grijze weer, de winters die te lang duren. Ik weet het niet. Het is in elk geval zo dat we graag klagen en bakkeleien. En als we niets hebben om over te bakkeleien of te zeuren, dan zoeken we wat. En we vinden altijd wel weer wat. Daarom dat partijen van ontevredenen hier een vruchtbare bodem hebben. Dat groeit wel weer goed in ons moeras. En we bakkeleien over alles, van scholen tot straatlantaarns. Of over formulieren en procedures, daar houden we steeds meer van omdat we steeds minder kunnen nadenken. En ja, het gaat bijna altijd over de verdeling van het geld. En nooit over structurele oplossingen natuurlijk, want we beseffen ons dat we ook later iets moeten hebben om over te bakkeleien.

Als het dan financieel wat slechter gaat, en we nog maar één week in plaats van twee weken naar de wintersport kunnen, dan wordt dat ook breed uitgemeten. En kijkt en doet iedereen nog sipper en chagrijniger dan anders. Voor mij is het summum van triestheid ook een Nederlander die geld op de beurs verliest. Dat is écht treurig om te zien, geloof me. Zelf zal ik ook wel moeten meebetalen aan het gespeculeer met luchtbel-aandelen, luchtbel-projecten en luchtbel-hypotheken door mijn pensioenfonds. Maar ik zal er vast wel weer over heen komen, schat ik zo in. Als het voornaamste doel van mijn leven is om een zo zeker mogelijk pensioen na mijn 65ste te hebben, dan verdien ik het om mijn pensioenleeftijd niet te halen.

Maar goed, het begin van de oplossing dan om door deze extra-chagrijnige tijd heen te komen, zodat we straks gezellig weer kunnen bakkeleien. Over de kleuter-toets of over gloeilampen. Dat soort dingen. Hè, ik dwaal al weer af. Hoe komt dat toch steeds? Trouwens, ik bedenk me nu, dat ook zonder oplossingen het straks vanzelf weer beter gaat. Want plotseling, wanneer en hoe zal niemand weten, wordt er weer meer gekocht. En dus verkocht. Worden de winsten hoger. Gaan de aandelen weer omhoog. En durven we weer twee weken naar Lech te gaan in plaats van één (of is uitgerekend deze wintersportplaats weer een slecht voorbeeld?).

Wat onze regering misschien wel moet doen, en ik meen dit serieus, is het bevorderen van de verkoop en koop van fel-gekleurde kleren in ons land. Als je nu over straat loopt, lijkt het wel of al die mensen in die grijze en zwarte jassen op de een of andere manier opgaan in de grijze achtergrond. Het is net één grote rouwstoet in ons land. Ga zaterdag maar eens kijken in de stad, en schat maar eens welk percentage mensen er in een niet-somberkleurige jas loopt.
Het is ook altijd apart dat de mensen die op wintersport gaan, daar wel in die felgekleurde kleren lopen, let maar eens op.

Vandaar mijn voorstel dat de regering met de confectie-industrie om de tafel gaat zitten zodat deze laatste alleen nog maar felgekleurde jassen laat maken en gaat verkopen. Zie je het al voor je, al die felgekleurde jassen op straat? Geloof me, de stemming in het land zal vrolijker worden. Je zult zien dat binnen een halfjaar het optimisme weer terug is. Voordat je het weet stijgen aandelenkoersen weer de pan uit. Zo eenvoudig werkt het. Of zoek je tóch logica, lieve loglezer? Afijn, voordat je het weet, kunnen we weer lekker bakkeleien om niets.

Ik weet het. Het klinkt allemaal raar en eenvoudig, maar de economie hangt af van onze vrolijkheid en optimisme. Zo raar is dat nu eenmaal. Afijn, ook deze log is weer gratis en voor niks. Dat zal je goeddoen, lieve loglezer.

(wordt - al bijna helemaal opgefleurd - vervolgd)

(1 maart 2009)

Het laatste inzicht

Door de wrijving
met de lucht
wordt het metaal
van auto’s langzaam
magnetisch geladen.

Ongevaarlijk.

Afhankelijk van
merk, type en kleur
krijgt een auto
een negatieve of
positieve lading.

Heel erg divers.

Daardoor ontstaat
waarschijnlijk een
onderlinge aantrekking
tussen automobielen
en ontstaan er files.

Alles blijkt weer voorbeschikt.

Puzzel-log

(15 februari 2009)

Hoever kan ik me hier blootgeven voordat mijn eigen schaamte me inhaalt? Of voordat ik begin te vrezen dat anderen gebruik gaan maken van mijn zwaktes, die ik hier blootleg? Of maakt het niet uit, omdat het toch allemaal maar onderdeel is van een door mij geregisseerd spel? Is het wel een spel? En als het een spel is, heb ik het dan nog wel in de hand? Misschien ben ik wel zo gefascineerd geraakt door het spel dat ik mezelf niet meer in de hand heb en in een trance een rol vervul in het spel dat ik zelf heb bedacht.

Is het dezelfde valkuil als in het echte leven? Je hebt een bepaald beeld van jezelf over hoe je zou willen zijn en je gaat je ernaar gedragen. Een voorwaarde is dat de rol geaccepteerd wordt en een voor jezelf aanvaardbare maatschappelijke status heeft. En voordat je het weet speel je tussen je kindertijd en de dag dat je begraven wordt een door jezelf opgelegde rol. Misschien voel je je er goed bij, misschien frustreert het je. Het vervelende is dat als je jezelf eenmaal die rol hebt opgelegd, je moeilijk meer terug kan zonder moeilijke vragen te moeten beantwoorden. En op een gegeven moment denk je zelfs dat je diegene die je graag wilde zijn, echt bent. En vermoed je dat je omgeving jou accepteert en liefheeft door de rol die je speelt. En kan je alleen daarom al niet meer terug. Zou dit het spel zijn dat we spelen? Heb ik het dan eindelijk door of nog steeds bij het verkeerde eind? En wat voor rol heb ik mezelf dan opgelegd? Of ben ik nog steeds op zoek naar een rol? Of ben ik gewoon dwars en speel met mezelf één groot rollenspel? Tot het moment dat ik echt gek word.

Ik weet alleen dat ik nog steeds heen en weer zwabber, nog steeds op zoek. Nog steeds zonder een principe dat ik tegelijkertijd niet meteen kan relativeren. Zo geloof ik niet in een opperwezen maar benijd tegelijkertijd de troost, de geborgenheid en de vaststaande waarheid die mensen vinden bij een godsdienst, bij een geloof. Althans, dat kan ik me zo voorstellen. Waarom toch die neiging tot waarheidsvinding van me? Of die vragen over mijn eigen drijfveren. Het heeft wel wat weg van een openbare zelf-analyse. Of maakt het tóch onderdeel uit van het rookgordijn dat ik graag om me heen leg? Is het toch allemaal nep wat ik hier schrijf, een mind-game met mijn dierbaren en de onbekenden die hier komen? Het is in elk geval plezierig om twijfel te hebben bij elke waarheid. En nog leuker is het die twijfel over te brengen. Geef mensen een puzzel en acht van de tien mensen gaan puzzelen.

En in de tijd dat ik hier wat zit te zeuren, gaat alles gewoon door. De bankdirecteur verdient gewoon zijn 750.000 euro voor zijn vierdaagse werkweek (waarom heb ik de bankdirecteuren-opleiding toch niet gevolgd?) en de bankbediende wordt gewoon ontslagen. En iedereen wist het gewoon dat het een keer mis zou gaan, maar toch gaat iedereen gewoon maar door. En het is gewoon echt zo, een Angelsakisch sprookje begint altijd met “Er was eens…” en een Rijnlands sprookje met “Er zal eens…”. Maar beide zijn sprookjes. Apart dat er steeds meer mensen werkloos worden en tegelijkertijd willen onze politici dat nog meer ouderen, vrouwen en gehandicapten de arbeidsmarkt op gaan. Snap jij de logica?

Economie als wetenschap is aardig, maar gaat uit van de rationeel-denkende mens. En de rationeel-denkende politicus. Je begrijpt, daar zit hem nu net de crux. Wie bedenkt er iets anders dan een plan-economie (werkt niet) of een markt-economie (faalt altijd op de langere termijn) dat ook nog wereldwijd wordt geaccepteerd? Zijn er verstandige politici met macht die iets kunnen veranderen? En zo wijs zijn dat ze geen misbruik van hun macht maken? En draagvlak kunnen creëren? Het tij lijkt te keren, je wordt er af en toe bijna optimistisch van. Maar ik heb er een hard hoofd in. Dus we zullen het - net als een lange regenachtige winter - gewoon moeten uitzitten, vrees ik. En vanzelfsprekend ondertussen geen tientallen miljarden euro’s in slechte banken moeten pompen. Je moet slecht vakmanschap nooit extra belonen. Sterker, ik wacht met een zeker ongeduld op grote strafrechtzaken, net zoals in de VS met Enron gebeurde. Maar ik vrees dat ik lang zal moeten wachten. Ook hier gaat het spel gewoon door. Het doet me denken aan het “grafschrift op N.N.” uit de achttiende eeuw door Asschenbergh:

Hier ligt een groote dief, van ieder hoogst gevreesd;
Hij stierf op 't bed, naar zijn verlangen;
Waar' hy een kleiner dief geweest,
Men had gewis hem opgehangen.

Wellicht vergis ik me. Het zou kunnen. Het is al eens eerder gebeurd. Soms bestaat toeval echt, blijkt achteraf. En leg ik verbanden die er niet zijn. En worden mijn gedachten mede bepaald door mijn eigen vooroordelen. Die ik van mezelf niet bevroedde. Maar daarover, lieve log-lezer, daarover schrijf ik een volgende keer.

(wordt – altijd maar later – vervolgd)

Februari-quote

(11 februari 2009)

Ik geloof wel dat er gelukkige mensen zijn. Er is natuurlijk een reusachtig verschil tussen een gelukkig mens,
een mens die niet voelbaar gelukkig is en een ongelukkig mens. Ik ben sóms een gelukkig mens.
Gelukkig zijn zonder meer is een absurditeit, het is gewoon een gebrek aan problematiek. (Bertus Aafjes)

(wordt - gelukkig toch wel weer - vervolgd)

Aura-log

(8 februari 2009)

Waarom iemand een spiegel voorhouden als diegene dat ook zelf kan. Het moet dan wel natuurlijk technisch mogelijk zijn. Het is dan ook met gepaste trots dat ik kan aankondigen dat de eerste online aura-kijker is gerealiseerd. Voor het eerst in de geschiedenis van het internet maakt deze site het mogelijk - dankzij een baanbrekende techniek - om d.m.v. een webcam het eigen aura live te bekijken. Ja, je hebt wel een webcam nodig. Alleen bedoeld voor mensen ouder dan zestien jaar. Als je het aandurft, klik dan hier.

(wordt - altijd verbaasd - vervolgd)

(30 januari 2009)

(20 januari 2009)

Retourtje underground railroad

Het is vandaag zo ver:
In een orkaan van cynisme,
geld en gretigheid,
is er na 150 jaar weer hoop.

Ik drink me een stuk
in mijn kraag, lal,
schater met vrienden en omhels
alle vrouwen in mijn buurt.

Alles virtueel natuurlijk.
Want geluk en plezier is leuk,
maar het regent buiten en
januari geeft geen puf voor leukigheid.

Goddank achterhaalt geluk alweer
de nare snijpunten van gisteren:
Het Vrijheidsbeeld glimt
en glanst voorwaar van trots.

Januari-quote

(16 januari 2009)

Je hebt niets aan ideeën als je ze niet in zekere zin principeloos kunt behandelen, er de betrekkelijkheid van kunt inzien. Je moet beseffen dat een stel van je principes met elkaar in strijd zijn en dat je weliswaar drie mooie principes kunt hebben, maar nooit alledrie tegelijk. (Gerrit Komrij)

(wordt - dogmatisch - vervolgd)

Regina Spektor - Rejazz

Bibber-log

(11 januari 2009)

Zo, de afwas is gedaan, alles opgeruimd, dus eindelijk weer tijd om wat te schrijven. Ik ben namelijk sinds 1 januari wat voorzichtiger geworden thuis. Ik woon samen met drie vrouwen en ik doe mijn uiterste best om maar niet te worden beschuldigd van geestelijke mishandeling. Want voordat je het weet moet je preventief tien dagen je huis uit en dat is met deze kou geen pretje. Zo tegen de zomer kan ik met al dat vrouwvriendelijke gedoe weer stoppen, want je houdt het dan 's avonds op een terrasje makkelijk uit.

Wel bizar eigenlijk - en nu ben ik serieus - dat je bij niet-huiselijk geweld gewoon wordt opgepakt en de cel in gaat en je bij huiselijk geweld tien dagen niet meer thuis mag komen. Afijn, een bizar stukje regelgeving dat duidelijk het product is van samenwerking tussen rooie vrouwen, de hulpverleningsindustrie en regelneven.

Trouwens "het huisverbod kan ook worden opgelegd bij een ernstig vermoeden van kindermishandeling". Blijf dus vriendelijk doen tegen je kinderen is mijn advies. Zeker in de winter. Het beste is om ze vanaf Sint-Maarten tot carnaval met cadeaus te overladen, zodat ze je een paar maanden vergeten. Laat ze vooral veel in hun eigen kamer computeren. Vermijd woorden als "huiswerk" en "opruimen". En laat regelmatig wat van de snackbar bezorgen. In ons klimaat en met deze vage regelgeving, zou ik het risico niet nemen.

Soms vergeet je door dit soort dingen wel eens te lachen. Tenminste dat overkomt mij. Maar misschien herken je het wel, beste log-lezer. Gelukkig hebben we dan nog het Vaticaan. Afgelopen week was het weer twee keer raak.

Ene Pedro Jose Maria Simon Castellvi, voorzitter van de Internationale Federatie van Katholieke Medische Verenigingen schreef in de Osservatore Romano, de krant van het Vaticaan, dat "de anticonceptiepil het milieu vervuilt en deels verantwoordelijk is voor de onvruchtbaarheid van mannen.". Hij vervolgt: "De pil heeft al enkele jaren verwoestende gevolgen voor het milieu doordat hij tonnen hormonen in de natuur brengt. Wij hebben voldoende bewijsmateriaal om te zeggen dat een niet te verwaarlozen oorzaak van onvruchtbaarheid bij mannen in het Westen de milieuvervuiling door de pil is”.
Tsja, dan heb je geen cabaretier meer nodig. Ik stel voor dat deze man vanaf dit jaar de oudejaars-conference verzorgt.

Later in de week heeft Kardinaal Renato Martino, de voorzitter van de Pauselijke Raad voor Gerechtigheid en Vrede, in de Italiaanse pers gezegd dat "de Gazastrook steeds meer op een concentratiekamp lijkt''. Hoe onkies kan je zijn als katholiek. En dom natuurlijk, want door dit soort dingen te zeggen zal je de Israëlische politiek echt niet overtuigen.

Het is overigens maar goed dat dit soort mannen zich niet zullen voortplanten. Darwin had op dit punt toch gelijk.

Het herinnert me er wel aan dat over niet al te lange tijd de carnavalstijd weer aanbreekt. Ik heb het een jaar of 25 weten te vermijden, maar de herinnering is weg en ik wil er toch weer eens naar toe. De vraag is of het wel verstandig is voor een Fries om daar zonder goede begeleiding, zo maar pardoes, in alle vrolijkheid terecht te komen zonder een vorm van ehhh....hoe zal ik het noemen...ehhh....carnavals-begeleiding? Kan je je ook mentaal voorbereiden op vrolijkheid? Of vergt dat toch wel een bepaalde training? Mocht iemand me hierin willen helpen, dan verzoek ik hierbij vriendelijk om enige bijstand.

Zo, weer tijd om de was te gaan vouwen.

(wordt - feestelijk - vervolgd)

(5 januari 2009)

Midwinter-log

(3 januari 2009)

Middernacht. Het mooiste moment van twee dagen. Goede Argentijnse rode wijn maakt niet alleen de tongen los. En ik zweef naar de uithoeken van mijn gedachten. If monks should have had macs.

Net weer wat bijgekomen van de jaarlijkse dictee-depressie. Ik voel me altijd een paar weken analfabeet na het groot dictee der Nederlandse taal. Eigenlijk moet ik een bijspijker-cursus volgen over de nieuwste spellingsregels, maar ik vrees het lot: je zult zien dat vlak nadat ik zo'n cursus heb gevolgd, de spellingsregels weer worden veranderd. Wonderbaarlijk eigenlijk dat ze zo'n dictee laten voorlezen door een nieuwslezer die gewoonlijk in elke voorgelezen zin drie fouten maakt. Dat is één van de wonderen om ons heen.

Maar nu is het middernacht. En weet dat ik mij bij daglicht erger over wat ik nú denk en schrijf. Of nog erger. Vaak zijn we zelf onze strengste rechter. It doesn't make sense until you find out. Ik trap niet in de val om te geloven in één soort waarheid. Wat? Ik wil de waarheid ook niet vinden. Want waarheden beperken alleen maar. Je valt in de valkuil van aanbidding, depressiviteit of cynisme. Waardoor je jezelf weer beperkt. En er moet meer zijn. Als ik de waarheid vind, dan wil ik een boven-waarheid die mijn zo juist gevonden waarheid weerlegt. Allemachtig! Ik besef me nu dat zelfs al vind ik waarheid, ik zal altijd blijven zoeken. Net zoals Plato geen dichters duldde, zo duld ik de waarheid misschien niet. Of ik ben te beperkt om de waarheid te vinden. Dat kan ook. Of de wijn werkt twee kanten op, ze brengt je naar de ultieme uithoeken van je gedachten maar beperkt je in de logica. (Is 'wijn' mannelijk of vrouwelijk? Ik vermoed vrouwelijk, ik raak erdoor verward...) Hoe hoog of diep kan je gaan? Of vallen. Natuurlijk kan je de waarheid ook willen ontlopen. Omdat je een idee hebt hoe die eruit zal zien. En grijp je elke kans aan om de waarheid maar niet te hoeven vinden. Maar hou je alleen de schijn maar op. It doesn't make sense until you find out.

Ik hou de gebeurtenissen niet meer bij. En de tegenstrijdigheden. We vierden de midwinternacht en de geboorte van jezus. Met een paus die wil "dat de wereld eindelijk gered moet worden van homo's, net zoals we het regenwoud tegen de mens moeten beschermen" en een dominee uit Scharnegoutum die de bijbel het ultieme medicijn vindt tegen depressie. Toeval dat dit kabinet slaap- en kalmeringsmiddelen in één keer uit het basispakket schrapt? Als kille bezuiniging of vindt een deel van dit kabinet dat het tijd wordt dat de schapen van de weeromstuit op zoek moeten gaan naar naar hun kerkelijke herder? Onderschat de macht van kerstenende krachten niet. Je wordt naar de hemel gelokt met het vooruitzicht van de hel. It doesn't make sense until you find out.

Goed dat alle december-feesten weer voorbij zijn. Het wordt een speciaal jaar. Obama president en Guantanamo Bay, de smet op onze beschaving, dicht. Hoop gloort. De enige te voorspellen tegenslag is dat we nog maar zes afleveringen over hebben, dan hebben we in een jaar tijd alle 33 afleveringen van Morse gezien. Vijfenvijftig uur tv gekeken met ons vieren. Dat is een mooie herinnering.

(wordt - meestal nuchter - vervolgd)